Uprawa papryki: doradztwo w zakresie odżywiania upraw

Wszystko, co musisz wiedzieć o uprawie papryki: nawożenie, najlepsze praktyki, odpowiednie produkty, doświadczenia polowe i więcej.

Porady dotyczące uprawy papryki (Capsicumannuum)

  • Papryka najlepiej rośnie i plonuje na glebach żyznych, o dobrej strukturze, ciepłych – o pH 5,5-6,5.

  • Na glebach o pH niższym od 5,5 mogą występować problemy z dostępnością niektórych składników, zwłaszcza P, K, Ca, B, i Mo. W przypadku uprawy na glebach alkalicznych (pH powyżej 7,5)mogą natomiast wystąpić objawy niedoborów B, Cu, Fe, Mn, P i Zn.

  • Papryka jest gatunkiem lubiącym ciepło. Więc w jakiej temperaturze uprawiać paprykę? Optymalna temperatura wynosi od 21 do 29°C. Temperatura powyżej 35°C negatywnie wpływa na wzrost i plonowanie roślin – sprzyja również niedostatecznemu zaopatrzeniu roślin w wodę.

  • Zapotrzebowanie na wodę papryki w uprawie polowej wynosi 3000-6000 m³/ha/sezon, podczas gdy w uprawie szklarniowej zużycie sięga nawet 8000 m3/ha. Zapotrzebowanie na wodę utrzymuje się na wysokim poziomie od sadzenia roślin do zawiązywania owoców. W późniejszym okresie – zwłaszcza dojrzewania owoców – zdecydowanie spada. Dostępność wody na optymalnym dla papryki poziomie korzystnie wpływa nie tylko na wysokość plonu, lecz także na wielkość owoców, ich jędrność i trwałość, a także zawartość cukru i smak.

Zapotrzebowanie papryki na składniki odżywcze

MakroelementyAzot (N)Fosfor (P2O5)Potas (K2O)Magnez (MgO)
Wapń (CaO)Siarka (S)
Makroelementy (kg/t)2,6-3,12,0-2,83,5-4,00,5-0,72,8-3,30,5-0,6
MikroelementyBCuMnMoZnFe
Mikroelementy (g/t)15-2510-1720-80,2-0,330-5050-120

Zalecane zawartości składników pokarmowych w glebie w uprawiepapryki (mg/litr gleby)

Składnik pokarmowyAzot (N)Fosfor (P2O5)Potas (K2O)Magnez (MgO)
Wapń (CaO)
mg/litr gleby90-12060-70180-25050-80700-1200

Zapotrzebowanie na składniki pokarmowe zależy od fazy rozwojowej roślin. Największe potrzeby pokarmowe papryka ma w stosunku do potasu, azotu i wapnia. Zapotrzebowanie to rośnie wraz z rozwojem roślin i osiąga wartość maksymalną w okresie wzrostu owoców oraz ich dojrzewania

Papryka – właściwości i rola składników odżywczych

Azot

Papryka ma duże wymagania pokarmowe wobec azotu. To najważniejszy w odżywianiu roślin składnik pokarmowy. Wchodzi w skład aminokwasów, białek i kwasów nukleinowych, czyli jest niezbędny do wzrostu, zarówno w fazie podziałów komórkowych, jak i wzrostu roślin. Jako składnik chlorofilu wpływa bezpośrednio na fotosyntezę, ponieważ jest częścią enzymu RuBisCO, odgrywającego zasadniczą rolę w wiązaniu dwutlenku węgla przez rośliny. Prawidłowe nawożenie papryki i zaopatrywanie jej w ten składnik decyduje nie tylko o wielkości plonu, lecz także o jego jakości. Jednak zbyt obfite nawożenie azotem prowadzi od nadmiernego wzrostu wegetatywnego roślin, słabego zawiązywania owoców oraz ich wybarwiania, a także do zmniejszenia plonowania.

Potas

Papryka ma bardzo duże wymagania pokarmowe w stosunku do potasu. Potas odpowiada w roślinach za prawidłowe funkcjonowanie wielu procesów fizjologicznych. Najważniejsze z nich to regulowanie gospodarki wodnej roślin oraz udział w biosyntezie cukrów. Potas korzystnie wpływa na soczystość, jędrność, intensywne wybarwienie (czerwone) oraz na smak owoców.

Fosfor

Zapotrzebowanie papryki na fosfor jest relatywnie duże. Rola tego składnika dla roślin jest znacząca. Fosfor jest integralną częścią błon komórkowych, co sprawia że rośliny funkcjonują prawidłowo. Jest również składnikiem pokarmowym, który uczestniczy bezpośrednio w produkcji energii przez rośliny – jest zatem niezbędny w całym okresie wegetacji. W uprawie papryki jest to niezmiernie istotne bowiem najbardziej „energochłonnymi” fazami wzrostu roślin są kwitnienie, zawiązywanie owoców oraz ich wzrost. Fosfor u młodych roślin wspomaga wzrost systemu korzeniowego.

Wapń

Papryka ma duże zapotrzebowanie na wapń. Składnik ten jest niezbędny do tworzenia struktury ściany komórkowej (wraz z borem) – ma zatem znaczenie strukturalne, budulcowe. Wzmacnia w ten sposób naturalną wytrzymałość roślin na czynniki stresowe – biologiczne (choroby) oraz środowiskowe (np. niską temperaturę). Jest jednym z ważniejszych składników pokarmowych odpowiadających za jakość owoców papryki. Jego niedostatek jest główną przyczyną występowania suchej zgnilizny wierzchołkowej.

Deficyty składników odżywczych w uprawie papryki

Składnik odżywczyOpis
AzotOgólna chloroza starszych liści rośliny. Wolniejszy wzrost i mniejsze rośliny; mniej kwiatów i niższy plon.
FosforRośliny rozwijają się bardzo wolno, są skarłowaciałe. Są jaśniejsze niż zwykle, dolna powierzchnia liści jest szaro-zielona. Przy poważnych niedoborach liście zwijają się „łódeczkowato” w górę. Rozwój kwiatów jest ograniczony, a powstające owoce mogą być zdeformowane. Problem występuje na glebach wapiennych i ciężkich, gdzie dostępność fosforu dla roślin jest ograniczona.
PotasObjawy występują na młodych, w pełni wykształconych liściach. Krawędzie i wierzchołki liści są zbrązowiałe i ulegają nekrozie. W miarę upływu czasu nekroza objawia się w przestrzeniach międzyżyłkowych między głównymi żyłkami, wraz z chlorozą międzyżyłkową. Zawiązanie owoców jest ograniczone.
WapńNekroza podstawy liścia, sucha zgnilizna wierzchołkowa (zapadanie się części wierzchołkowej owocu). Niedobór nasila się na glebach o pH poniżej 5 oraz przy wysokim zasoleniu gleb. Choroba występuje w warunkach ograniczonej transpiracji roślin.
MagnezObjawy występują najpierw na starszych liściach, ogólna chloroza mimo, że żyłki nie tracą zielonej barwy. Przy znacznym niedoborze dochodzi do ich zasychania z powodu nekrozy międzyżyłkowej. Niedobór może wystąpić na glebach piaszczystych i po zastosowaniu wysokich dawek K. Objawy mogą również pojawić się podczas bardzo gorącej, suchej pogody.
SiarkaObjawy są zbliżone do objawów niedoboru azotu, ale chloroza postępuje ogólnie i jednakowo na całej roślinne, włącznie z młodszymi liśćmi. Typowe jest zaczerwienienie ogonków i żyłek liści.
BorNiedobór objawia się bardzo szybko. Objawy zaczynają się zazwyczaj od młodszych liści – są one jaśniejsze. Znaczny niedobór przejawiają się chlorozą międzyżyłkową na starszych liściach, która powoduje, że nabierają one głębokiego żółto-pomarańczowego odcienia. Kruche liście mogą mieć podwinięte do góry brzegi oraz porowaty koniec pogrubionej, skróconej łodygi roślin. Szypułki owoców mogą być pogrubione i porowate. Mniejsza jest również liczba kwiatów, a zawiązywanie owoców słabe.
ChlorNieprawidłowo wykształcone liście, z wyraźną chlorozą międzyżyłkową. Chloroza występuje na gładkich płaskich wgłębieniach w przestrzeni międzyżyłkowej blaszki liścia. W bardziej zaawansowanych przypadkach występuje charakterystyczne brązowienie po wierzchniej stronie starszych liści. Korzenie stają się skarłowaciałe i pogrubione w pobliżu wierzchołków.
MiedźPojawia się dość późno w fazie wegetatywnej. Zwinięte liście, z listkami wygiętymi w dół. Może przejawiać się lekką ogólną chlorozą wraz z trwałą utratą turgoru w młodych liściach. Brzegi liści zwijają się i wysychają. Liście i owoce stają się wąskie i „kanciaste”.
ŻelazoPierwszym objawem niedoboru żelaza jest chloroza międzyżyłkowa najmłodszych liści, która zamienia się w ogólną chlorozę, a wreszcie powoduje całkowite wybielenie liścia. Chloroza u podstawy liści, z częściowo zielonym pierzastym użyłkowaniem. Dopóki liść całkowicie nie zbieleje, może się zregenerować po zastosowaniu żelaza.
ManganWe wcześniejszych fazach na młodych liściach pojawia się lekka chloroza. W poważniejszych przypadkach na starszych liściach są widoczne pierzaste żyłki. Następnie wzdłuż żyłek postępuje brązowo-szara nekroza. Występuje na glebach o wysokim pH, a także wapiennych lub przewapnowanych.
MolibdenWczesnym objawem niedoboru molibdenu jest ogólna chloroza. Wygląda podobnie jak przy niedoborze azotu, ale bez zaczerwienienia spodów liści. Wywijanie się liści do góry i cętki przechodzące w duże międzyżyłkowe powierzchnie z chlorozą to objawy znacznego niedoboru molibdenu.
CynkNiedobór cynku powoduje karłowacenie roślin, skrócenie międzywęźli i zwijanie się do góry młodych liści. Na liściach mogą pojawić się szaro-brązowe lub brązowe plamy. Liście są mniejsze. Objawy niedoboru cynku występują na glebach zasadowych lub po nawożeniu wysokimi dawkami fosforu.

Uprawa papryki – metody nawożenia papryki

Azot

Nawożenie papryki to złożony proces. Przed założeniem plantacji należy wykonać analizę gleby na zawartość azotu mineralnego w glebie (obydwu form: azotanowej i amonowej). Przed sadzeniem roślin należy wzbogacić glebę w 40-60 kg N/ha uwzględniając azot już dostępy dla roślin. Pozostałą część można dostarczać stopniowo co tydzień poprzez fertygację lub w 2 lub 3 dawkach standardowych nawozów doglebowych zawierających azot. Papryka bardzo dobrze reaguje na nawożenie azotanową (N-NO3-) formą azotu, która wspomaga również pobieranie potasu.
W uprawie bez fertygacji użycie nawozów o kontrolowanym uwalnianiu składników pokarmowych pozwala na podanie części całkowitej ilości azotu przed sadzeniem. Pozostałą dawkę należy zastosować w fazie intensywnego wzrostu roślin.

Fosfor

Może zostać podany w całości przed sadzeniem papryki w czasie przygotowania gleby do uprawy. Ze względu na ograniczoną mobilność tego składnika w glebie, konieczne jest wymieszanie zastosowanego nawozu fosforowego z glebą do głębokości 20-25 cm.

Potas

Nawożenie papryki potasem można wykonać na dwa sposoby – jednorazowo przed sadzeniem roślin (używając nawozów otoczkowanych o wydłużonym okresie działania) lub w trakcie wegetacji roślin. Zaleca się, aby dawkę nawozów potasowych stosowanych pogłównie podzielić na dwie: pierwszą (35-45% całkowitej) należy zastosować na początku kwitnienia pierwszego kwiatostanu, a następną 3-4 tygodnie później.
W uprawach z fertygacją zaleca się stopniowe zasilanie roślin potasem co tydzień od fazy rozwoju kwiatostanów do dojrzewania ostatnich owoców.
Papryka jest gatunkiem bardzo wrażliwym na obecność chlorków. Zaleca się zatem stosowanie nawozów potasowych bezchlorkowych, np. siarczanu potasu.

Magnez

Może zostać zastosowany w całości przed sadzeniem roślin – w czasie przygotowania gleby do uprawy. Skuteczne jest również nawożenie dolistne w okresie intensywnego wzrostu nadziemnej części roślin.

Wapń

Nawożenie wapniem na plantacjach z fertygacją należy prowadzić od rozwoju pierwszego kwiatostanu do początku dojrzewania ostatnich owoców. Na plantacjach, na których stosuje się standardowe doglebowe nawozy wapniowe (zazwyczaj saletrę wapniową) należy zastosować dwie dawki: pierwszą (30-40% całkowitej) na początku rozwoju pierwszego kwiatostanu, a drugą 3-5 tygodnie później. W uprawie papryki skuteczne jest również stosowanie wapnia pozakorzeniowo.

 

Masz pytania dotyczące uprawy papryki? Zostaw nam wiadomość, a nasz ekspert wkrótce się z Tobą skontaktuje!

Pytania i odpowiedzi

Oto kilka często zadawanych przez rolników pytań dotyczących uprawy papryki.

  • Oba gatunki są ze sobą spokrewnione – należą do tej samej rodziny botanicznej. Rosną jednak w odmienny sposób. Potrzeby pokarmowe roślin w zakresie makroelementów są zbliżone, ale papryka pobiera więcej mikroelementów.

  • Należy utrzymywać stałe zaopatrzenie roślin w wodę oraz zadbać o odpowiednie nawożenie papryki wapniem – zarówno doglebowo, jak i pozakorzeniowo.

  • Wymagania papryki zmieniają się wraz z upływem sezonu i etapami wzrostu. W celu utrzymania uprawy papryki w optymalnym stanie skład i ilość nawozu muszą być dostosowane do jej rozwoju.

  • Największe zapotrzebowanie na ten składnik papryka wykazuje na początku wegetacji. Nie oznacza to jednak, że w kolejnych fazach wzrostu nie potrzebuje tego składnika. Zdecydowanie tak, ale w zdecydowanie mniejszych ilościach. Zatem nawozimy, ale znacznie mniej!

thumb

Nasz asortyment

Zrównoważone i innowacyjne rozwiązania zwiększające plony z upraw

Poznaj nasze produkty
thumb

Nasza wiedza

Porady i wskazówki, informacje na temat rynku i uprawy

Poznaj naszą wiedzę
thumb

Nasze doświadczenia

Zobaczyć znaczy uwierzyć, wyniki doświadczeń z całego świata

Poznaj nasze doświadczenia