Hodowla i produkcja mietlicy rozłogowej

W europejskiej branży golfowej jest coraz większy popyt na nowe i lepsze odmiany traw, które sprostałyby warunkom środowiskowym i wyzwaniom związanym z pielęgnacją terenów zielonych. W ostatnich latach obserwujemy napływ wielu nowych odmian uprawnych. Z jakimi wyzwaniami trzeba się zmierzyć, zanim trafią one do rąk użytkownika końcowego? 

Pole uprawowe mietlicy rozłogowej na terenie Rutgers Center for Turfgrass Science 

Hodowla mietlicy rozłogowej 

W tradycyjnej hodowli roślin odmiany hybrydowe powstają dzięki łączeniu dzikich gatunków z wyselekcjonowanymi odmianami. Celem jest zwiększenie różnorodności genetycznej, uniknięcie zawężenia puli genów i wykorzystanie pożądanych cech gatunkowych. Tak zazwyczaj wyglądał ten proces w wielu programach hodowli traw. W ten sposób w ciągu ostatnich 30 lat hodowcy znacznie poprawili właściwości użytkowe różnych odmian traw. 

Jednak w przypadku mietlicy rozłogowej uzyskanie ulepszeń przy zastosowaniu tej metody jest bardziej problematyczne. W związku z liczbą chromosomów mietlicy rozłogowej, której ploidalność różni się w stosunku do innych gatunków traw. W tradycyjnej hodowli roślin odmiany hybrydowe powstają dzięki łączeniu dzikich gatunków z wyselekcjonowanymi odmianami. Celem jest zwiększenie różnorodności genetycznej, uniknięcie zawężenia puli genów i wykorzystanie pożądanych cech gatunkowych. Tak zazwyczaj wyglądał ten proces w wielu programach hodowli traw. W ten sposób w ciągu ostatnich 30 lat hodowcy znacznie poprawili właściwości użytkowe różnych odmian traw. 

Jednak w przypadku mietlicy rozłogowej uzyskanie ulepszeń przy zastosowaniu tej metody jest bardziej problematyczne. W związku z liczbą chromosomów mietlicy rozłogowej, której ploidalność różni się w stosunku do innych gatunków traw, krzyżowanie z dzikimi odmianami mogłoby oznaczać krok wstecz, ponieważ wiązałoby się z ryzykiem przeniesienia niepożądanych cech do traw darniowych. 

Mietlica rozłogowa należy do gatunków najczęściej stosowanych na polach golfowych. 

To gatunek niezwykle łatwo adaptujący się do zastanych warunków, który rozrasta się przez rozłogi i szybko kolonizuje puste miejsca. Jest jednak podatny na całą gamę chorób grzybiczych, w tym na żółtą plamistość, rizoktoniozę, antraknozę czy różową plamistość. Selekcja pod kątem odporności na choroby stała się priorytetem hodowców. Przez lata dzięki ich staraniom udało się osiągnąć znacznie większą odporność na choroby i wydatnie zmniejszyć potrzebę stosowania fungicydów. 

Hodowcy skupiają się ponadto na większej gęstości i pionowym ukierunkowaniu pędów, aby możliwe było uzyskanie niezwykle gęstej i jednolitej powierzchni do gry. Trwają też badania nad zwiększeniem odporności na wysokie temperatury, suszę i deptanie. Te szeroko zakrojone prace adaptacyjne zaowocowały odmianami, które dobrze radzą sobie z wieloma wyzwaniami siedliskowymi.  

Green z mietlicy rozłogowej 

Produkcja nasion mietlicy rozłogowej 

Wyzwaniem jest jednak nie tylko wyhodowanie odmiany o cenionych właściwościach, ale też produkcja czystych nasion. Niemal wszystkie nasiona mietlicy rozłogowej są produkowane w Stanach Zjednoczonych, w Willamatte Valley w stanie Oregon. Produkcja jest prowadzona przez wąską grupę wyjątkowych farmerów, którzy nieodmiennie dostarczają partie nasion bez żadnych domieszek innych odmian uprawnych i chwastów, spełniając wyśrubowane wymogi stawiane przez greenkeeperów. 

Mietlica rozłogowa jest gatunkiem bardzo trudnym w produkcji. Na kilogram nasion przypada około 13 000 000 sztuk. Są więc bardzo drobne, co sprawia, że usuwanie ewentualnych nasion chwastów po zbiorach jest niezwykle trudnym zadaniem. Ponadto do zwalczania chwastów w uprawie mietlicy rozłogowej dopuszczona jest bardzo niewielka liczba środków chemicznych. W związku z ograniczoną możliwością ingerencji chemicznej i trudnościami związanymi z usuwaniem chwastów z zebranych nasion hodowcy muszą w znacznej mierze opierać się na ręcznym usuwaniu chwastów zanieczyszczających pola produkcyjne. Aby sprostać odpowiednim wymogom jakościowym, hodowcy zatrudniają ekipy, które odchwaszczają pola uprawne przez opryski lub pielenie od pięciu do dziesięciu razy w ciągu sezonu wegetacyjnego. Zabiegi te są przerywane przed samymi zbiorami.